Contemporary European Studies

CES-DUTH ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑ 3/2018

ΔΕΛΤΙΟ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΕ (ΔΕΕ): ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ – ΑΠΡΙΛΙΟΣ  2018

ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ - ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Επιμέλεια Παναγιώτης Αργαλιάς, Δικηγόρος, ΔΝ

1. ΔΕΕ, απόφασητης 12ης Απριλίου 2018, Υπόθεση C-323/17, People Over Wind και Peter Sweetman κατά Coillte Teoranta - Προδικαστική

Η αίτηση αφορούσε στην ερμηνεία του άρθρου 6 παρ. 3 της Οδηγίας 92/43 του Συμβουλίου για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας. Σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 3 της ανωτέρω Οδηγίας «Κάθε σχέδιο  μη άμεσα συνδεόμενο ή αναγκαίο για τη διαχείριση του τόπου, το οποίο όμως είναι δυνατόν να επηρεάζει σημαντικά τον εν λόγω τόπο καθεαυτό ή από κοινού με άλλα σχέδια εκτιμάται δεόντως ως προς τις επιπτώσεις του στον τόπο, λαμβανομένων υπόψη των στόχων διατήρησής του. Βάσει των συμπερασμάτων της εκτίμησης των επιπτώσεων στον τόπο και εξαιρουμένης της περίπτωσης των διατάξεων της παρ. 4, οι αρμόδιες εθνικές αρχές συμφωνούν για το οικείο σχέδιο μόνο αφού βεβαιωθούν ότι δεν θα παραβλάψει την ακεραιότητα του τόπου περί του οποίου πρόκειται και, ενδεχομένως, αφού εκφρασθεί πρώτα η δημόσια γνώμη». Η αίτηση υποβλήθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιρλανδίας (High Court ) στο πλαίσιο ένδικης διαφοράς μεταξύ της People Over Wind, μη κυβερνητικής οργάνωσης για την προστασία του περιβάλλοντος και του Peter Sweetman και της Coille Teoranta, εταιρείας του Ιρλανδικού Δημοσίου, η οποία δραστηριοποιείται στον δασικό τομέα με αντικείμενο τις αναγκαίες εργασίες καλωδιώσεως για τη σύνδεση αιολικού πάρκου με το ηλεκτρικό δίκτυο. Ειδικότερα, η διαφορά της κύριας δίκης αφορούσε την εκτίμηση ενδεχόμενων επιπτώσεων για τη σύνδεση ενός αιολικού πάρκου με το ηλεκτρικό δίκτυο σε δύο ειδικές ζώνες διατηρήσεως δυνάμει του ευρωπαϊκού οικολογικού δικτύου NATURA. Η συγκεκριμένη ζώνη αποτελούσε οικότοπο του ιρλανδικού μαργαριτοφόρου μυδιού γλυκών υδάτων, είδος που περιλαμβανόταν στο Παράρτημα ΙΙ της Οδηγίας περί οικοτόπων. Η άδεια για την κατασκευή του αιολικού πάρκου χορηγήθηκε το έτος 2013 από την εθνική επιτροπή χωροταξικών προσφυγών. Μετά την ανωτέρω αδειοδότηση τέθηκε το ζήτημα της συνδέσεως του συγκεκριμένου αιολικού πάρκου με το ηλεκτρικό δίκτυο διά καλωδίων, σύνδεση η οποία αποτελεί το αντικείμενο της διαφοράς της κύριας δίκης. Οι προσφεύγοντες υποστήριξαν ότι οι ποτάμιοι ρύποι από την καλωδιακή σύνδεση θα έχουν βλαπτική επίδραση στο μαργαριτοφόρο μύδι ενώ η εταιρεία υποστήριξε ότι πρόκειται για απαλλασσόμενο έργο.

Το νομικό ζήτημα που τέθηκε ήταν εάν το άρθρο 6 παρ. 3 της επίμαχης Οδηγίας περί οικοτόπων έχει την έννοια ότι για να διαπιστωθεί εάν είναι αναγκαία η μεταγενέστερη εκτίμηση των επιπτώσεων ενός σχεδίου σε ορισμένο τόπο μπορούν να λαμβάνονται υπόψη κατά το στάδιο του προελέγχου τα μέτρα που αποσκοπούν στην αποτροπή ή στη μείωση των επιβλαβών συνεπειών του εν λόγω σχεδίου στον τόπο αυτό.

Το ΔΕΕ διαπίστωσε ότι το άρθρο 6 παρ. 3 προβλέπει δύο στάδια εκτίμησης των επιπτώσεων. Στο πρώτο στάδιο επιβάλλεται στα Κράτη-μέλη η υποχρέωση να προβαίνουν σε δέουσα εκτίμηση των επιπτώσεων ενός σχεδίου σε προστατευόμενο τόπο, εφόσον είναι πιθανό το σχέδιο αυτό να επηρεάσει σημαντικά τον εν λόγω τόπο. Στο δεύτερο στάδιο, το σχέδιο μπορεί να εγκριθεί μόνον υπό την προϋπόθεση ότι δεν παραβλάπτει την ακεραιότητα του οικείου τόπου. Το ΔΕΕ αποσαφήνισε ότι το συγκεκριμένο ερώτημα αφορά το στάδιο του προελέγχου και διαπίστωσε ότι το άρθρο 6 παρ. 3 της Οδηγίας περί οικοτόπων αναφέρεται στην αρχή της προφύλαξης και επιτρέπει τη δυνατότητα αποτελεσματικής αποτροπής των προσβολών, που ενδέχεται να προκαλέσουν στην ακεραιότητα των προστατευόμενων τόπων τα εξεταζόμενα σχέδια.

Καταληκτικά το ΔΕΕ έκρινε ότι το επίμαχο άρθρο έχει την έννοια ότι προκειμένου να διαπιστωθεί η αναγκαιότητα μεταγενέστερης δέουσας εκτιμήσεως ενός σχεδίου σε συγκεκριμένο τόπο δεν απαιτείται στο στάδιο του προελέγχου να λαμβάνονται υπόψη τα μέτρα που αποσκοπούν στην αποτροπή ή στη μείωση των επιβλαβών συνεπειών του σχεδίου στον συγκεκριμένο τόπο.

2. ΔΕΕ, απόφαση της 12ης Απριλίου 2018, Υπόθεση C-302/17,PPC Power a.s. PPC Power a.s. κατά Finančné riaditeľstvo Slovenskej republiky και Daňový úrad pre vybrané daňové subjekty - Προδικαστική

Η αίτηση  αφορούσε στην ερμηνεία του άρθρου 1 της Οδηγίας 2003/87 σχετικά με τη θέσπιση συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου εντός της Κοινότητας. Το άρθρο 1 της ανωτέρω Οδηγίας ορίζει «Η παρούσα οδηγία καθιερώνει ένα σύστημα εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου εντός της Κοινότητας προκειμένου να προωθήσει τη μείωση των εκπομπών αερίου θερμοκηπίου κατά τρόπο αποδοτικό από πλευράς κόστους και οικονομικώς αποτελεσματικό». Η συγκεκριμένη αίτηση υποβλήθηκε από το περιφερειακό Δικαστήριο της Μπρατισλάβα της Σλοβακίας (Krajskýsúd v Bratislave),  στο πλαίσιο ένδικης διαφοράς μεταξύ της PPC Power a.s. και της αρμόδιας για ορισμένες κατηγορίες φορολογουμένων φορολογικής αρχής της Σλοβακίας με αντικείμενο την προκαταβολή φόρου επί των κατανεμηθέντων δικαιωμάτων αερίων του θερμοκηπίου που δεν χρησιμοποιήθηκαν ή τα οποία μεταβιβάστηκαν. Ειδικότερα, η Σλοβακική Δημοκρατία εισήγαγε στην έννομη τάξη της φόρο επί των δικαιωμάτων εκπομπής αερίων, ο οποίος τέθηκε σε ισχύ από την 1^η Ιανουαρίου 2011. Η βάση υπολογισμού του φόρου βασιζόταν είτε στην αξία των μεταβιβασθέντων δικαιωμάτων εκπομπής, δηλαδή των δικαιωμάτων εκπομπής που είχαν πιστωθεί στον φορολογούμενο και εν συνεχεία μεταβιβάσθηκαν από αυτόν είτε στην αξία των μη χρησιμοποιηθέντων δικαιωμάτων, ήτοι των δικαιωμάτων τα οποία δεν είχαν παραδοθεί για την κάλυψη πραγματικών εκπομπών. Ο συγκεκριμένος φόρος έπρεπε να καταβληθεί το επόμενο έτος αλλά κατά τη διάρκεια του υπό εξέταση οικονομικού έτους οφείλονταν δύο προκαταβολές οι οποίες είχαν υπολογισθεί βάσει του τεκμαιρόμενου ύψους της φορολογικής υποχρέωσης.

Το κρίσιμο ζήτημα που τέθηκε ήταν εάν η Οδηγία 2003/87 πρέπει να ερμηνευθεί με την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση η οποία φορολογεί σε ποσοστό 80% επί της αξίας τους τα δικαιώματα εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου που πωλήθηκαν ή δεν χρησιμοποιήθηκαν από τις επιχειρήσεις που υπάγονται στο σύστημα εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου.

Το ΔΕΕ, αρχικά, έκρινε ότι η Οδηγία 2003/87 στηρίζεται στην οικονομική αξία των δικαιωμάτων προκειμένου να παρέχονται κίνητρα στις επιχειρήσεις για τη μείωση των εκπομπών τους. Με το σύστημα εμπορίας εκπομπών, οι επιχειρήσεις μπορούν να χρησιμοποιούν τα δικαιώματα εκπομπής που τους έχουν κατανεμηθεί ή να τα πωλούν, ανάλογα με την τρέχουσα αξία τους στην αγορά και τα κέρδη που θα μπορούσαν συνεπώς να αντλήσουν οι ίδιες. Το ΔΕΕ έκρινε, επίσης, ότι είναι αναγκαίο για την καλή λειτουργία του συστήματος η επιβαλλόμενη από Κράτος-μέλος επιβάρυνση επί της οικονομικής αξίας των δικαιωμάτων αυτών εκπομπής να μην καταλήγει στην αποδυνάμωση των κίνητρων για τη μείωση των εκπομπών αερίων θερμοκηπίου μέχρι του σημείου να τα εξαφανίζει πλήρως.

Το ΔΕΕ έκρινε ότι η Οδηγία 2003/87 έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση,  η οποία φορολογεί, με συντελεστή 80 % επί της αξίας τους, τα κατανεμηθέντα δωρεάν δικαιώματα εκπομπής αερίων θερμοκηπίου τα οποία πωλήθηκαν ή δεν χρησιμοποιήθηκαν από τις επιχειρήσεις.

3. ΔΕΕ, απόφαση της 28ης Φεβρουαρίου 2018, Υπόθεση C-117/17, Comune di Castelbellino κατά Regione Marche κ.λπ.– Προδικαστική

Η αίτηση αναφέρεται στην ερμηνεία της Οδηγίας 2011/92/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για την εκτίμηση των επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων δημοσίων και ιδιωτικών έργων στο περιβάλλον. Η αίτηση υποβλήθηκε από το διοικητικό Πρωτοδικείο της Περιφέρειας Marche της Ιταλίας στο πλαίσιο ένδικης διαφοράς μεταξύ, αφενός, του Δήμου Castelbellino και, αφετέρου, της Περιφέρειας Marche, του Ministero Υπουργείου Πολιτισμού, του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Προστασίας του Εδάφους και της Θάλασσας, της Regione Marche Servizio Infrastrutture Trasporti Energia – P. F. Rete Elettrica Regionale και της Επαρχίας Αγκόνας όσον αφορά την απόφαση με την οποία η Περιφέρεια Marche εκτίμησε ότι δεν συνέτρεχε λόγος να ελεγχθεί το κατά πόσον υπήρχε υποχρέωση να υποβληθεί το σχέδιο έργου της Società Agricola 4 C S.S., το οποίο αποσκοπούσε στην αύξηση της ισχύος μιας μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από βιοαέριο, σε εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Ειδικότερα, η Περιφέρεια Marche χορήγησε άδεια για την εκτέλεση εργασιών για την αύξηση της ισχύος μονάδας ηλεκτρικής ενέργειας από βιοαέριο από 249 κιλοβάτ (kW) σε 999 kW. χωρίς το σχέδιο έργου να έχει υποβληθεί σε Εκτίμηση Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΕΠΕ) ούτε σε προκαταρκτικό έλεγχο περί της υποχρεώσεως διενέργειας μιας τέτοιας εκτιμήσεως. Ο λόγος μη υποβολής του ανωτέρου σχεδίου σε εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων ήταν ότι η ονομαστική ισχύς της μονάδας ήταν χαμηλότερη από το κατώτατο όριο του 1 MW που προβλέπεται απότον εθνικό νόμο. Ο Δήμος Castelbellino προσέφυγε ενώπιον του διοικητικού πρωτοδικείου Περιφέρειας Marche, με αίτημα την ακύρωση της αδείας αυτής, προβάλλοντας παράβαση της οδηγίας 2011/92.Το εθνικό δικαστήριο ακύρωσε την άδεια που η Περιφέρεια Marche είχε χορηγήσει στις 20 Ιουνίου 2012, για τον λόγο ότι στηρίχθηκε σε νομοθετικές διατάξεις οι οποίες στη συνέχεια κρίθηκαν αντισυνταγματικές.

Το βασικό νομικό ζήτημα που τέθηκε  ήταν αν, σε περίπτωση κατά την οποία ένα σχέδιο έργου περί αυξήσεως της ισχύος μιας μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας δεν έχει υποβληθεί σε προκαταρκτικό έλεγχο περί της υποχρεώσεως διενέργειας ΕΠΕ κατ’ εφαρμογή εθνικών διατάξεων που μεταγενεστέρως κρίθηκαν ασύμβατες, ως προς το σημείο αυτό, με την \Οδηγία 2011/92, το δίκαιο της Ένωσης αντιτίθεται στην υποβολή της εν λόγω μονάδας, μετά την υλοποίηση του ως άνω σχεδίου έργου, σε νέα διαδικασία ελέγχου εκ μέρους των αρμοδίων αρχών.

Το ΔΕΕ έκρινε ότι το δίκαιο της Ένωσης επιβάλλει στα κράτη μέλη την άρση των παράνομων συνεπειών της παραβάσεως αυτής και δεν αντιτίθεται στην υποβολή της εν λόγω μονάδας σε νέα διαδικασία ελέγχου εκ μέρους των αρμοδίων αρχών υπό την προϋπόθεση ότι οι εθνικοί κανόνες που επιτρέπουν την τακτοποίηση αυτή δεν παρέχουν στους ενδιαφερομένους την ευκαιρία να παρακάμψουν τους κανόνες του δικαίου της Ένωσης ή να αποφύγουν να τους εφαρμόσουν.

4. ΔΕΕ, απόφαση της 22ας Φεβρουαρίου 2018,Υπόθεση C-572/16, INEOS Köln GmbH κατά Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας  - Προδικαστική

Η αίτηση προδικαστικής απόφασης αναφερόταν στην ερμηνεία του άρθρου 10^α της Οδηγίας 2003/87/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με τη θέσπιση συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου εντός της Κοινότητας. Η αίτηση υποβλήθηκε από το Διοικητικό Πρωτοδικείο του Βερολίνου (Verwaltungsgericht Berlin )στο πλαίσιο διαφοράς μεταξύ της INEOS Köln GmbH και της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, εκπροσωπούμενης από την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Περιβάλλοντος σχετικά με την εκ μέρους της ως άνω υπηρεσίας άρνηση να επιτρέψει στην εταιρία αυτή να προβεί σε διόρθωση αιτήσεως δωρεάν κατανομής δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου για την τρίτη περίοδο εμπορίας 2013-2020. Ειδικότερα, τον Ιανουάριο του 2012, η INEOS ζήτησε εμπροθέσμως από την υπηρεσία δικαιωμάτων εκπομπής δωρεάν κατανομή δικαιωμάτων εκπομπής για βιομηχανική εγκατάσταση παραγωγής χημικών προϊόντων μέσω ατμοπυρολύσεως νάφθας σε υψηλές θερμοκρασίες. Με απόφαση της υπηρεσίας που εκδόθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2014, η αρμόδια υπηρεσία κατένειμε στην ανωτέρω εταιρεία τα δικαιώματα εκπομπής. Ωστόσο, η εταιρεία άσκησε ενδικοφανή προσφυγή ενώπιον της αρμόδιας υπηρεσίας κατά της επίδικης αποφάσεως, υποστηρίζοντας ότι αυτή όφειλε να λάβει υπόψη ορισμένα συμπληρωματικά δεδομένα για τον υπολογισμό των άμεσων εκπομπών για τα έτη 2006 και 2007. Η ενδικοφανής προσφυγή απορρίφθηκε διότι τα συμπληρωματικά στοιχεία κατατέθηκαν εκπρόθεσμα, ήτοι τον Απρίλιο του 2015, τρία έτη και πλέον μετά την ημερομηνία λήξεως της προθεσμίας υποβολής της αιτήσεως κατανομής (23 Ιανουαρίου 2012).

Το νομικό ζήτημα που τέθηκε ήταν εάν το άρθρο 10α της Οδηγίας 2003/87 έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική διάταξη, η οποία προβλέπει, για την υποβολή αιτήσεως δωρεάν κατανομής δικαιωμάτων εκπομπής για την περίοδο 2013-2020, αποκλειστική προθεσμία μετά τη λήξη της οποίας ο αιτών στερείται κάθε δυνατότητας να διορθώσει ή να συμπληρώσει την αίτησή του.

Το ΔΕΕ διαπίστωσε ότι κάθε Κράτος-μέλος καθορίζει τους κανόνες των προθεσμιών, δυνάμει της αρχής της δικονομικής αυτονομίας, υπό τον όρο ότι τηρούνται η αρχή της ισοδυναμίας, ήτοι ότι οι κανόνες αυτοί δεν είναι λιγότερο ευνοϊκοί από εκείνους που διέπουν παρόμοιες καταστάσεις υπαγόμενες στο εσωτερικό δίκαιο και της αρχής της αποτελεσματικότητας, ήτοι ότι οι εθνικοί κανόνες δεν καθιστούν πρακτικώς αδύνατη ή υπερβολικά δυσχερή την άσκηση των δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται από το δίκαιο της Ένωσης.

Το ΔΕΕ έκρινε ότι το ανωτέρω άρθρο της Οδηγίας 2003/87 δεν αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση, η οποία ορίζει αποκλειστική προθεσμία για την αίτηση δικαιωμάτων εκπομπής από τους φορείς εκμετάλλευσης, μετά τη λήξη της οποίας ο αιτών στερείται κάθε δυνατότητας να διορθώσει ή να συμπληρώσει την αίτησή του,εφόσον η προθεσμία αυτή δεν είναι ικανή να καταστήσει πρακτικώς αδύνατη ή υπερβολικά δυσχερή την υποβολή μιας τέτοιας αιτήσεως.

5. ΓΔΕΕ, απόφαση της 13ης Μαρτίου 2018, Υπόθεση T-542/11 RENV Αλουμίνιον της Ελλάδος ΒΕΑΕ, πρώην Αλουμίνιον AE κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής – Προσφυγή ακύρωσης

Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης το 1960, η Αλουμίνιον της Ελλάδος ΑΕ την οποία διαδέχθηκαν η Αλουμίνιον AE και η προσφεύγουσα, Αλουμίνιον της Ελλάδος ΒΕΑΕ, τον Ιούλιο του 2007 και τον Μάιο του 2015 αντιστοίχως, στην παραγωγή αλουμινίου στην Ελλάδα, σύναψε σύμβαση με την Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού AE (ΔΕΗ), τη δημόσια εταιρία παροχής ηλεκτρικής ενέργειας στην Ελλάδα, η οποία προέβλεπε την εφαρμογή ως προς αυτήν προτιμησιακού τιμολογίου ηλεκτρικής ενέργειας. Η ΔΕΗ κατήγγειλε τη σύμβαση τον Μάρτιο του 2006 οπότε και έπαυσε να ισχύει το προτιμησιακό τιμολόγιο. Ωστόσο, η ΑτΕ προσέβαλε την καταγγελία της σύμβασης ενώπιον των αρμοδίων εθνικών δικαστηρίων και με  την απόφαση 80/2007 (Ασφαλιστικά μέτρα), του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών ανεστάλησαν τα αποτελέσματα της καταγγελίας, έως την έκδοση της απόφασης επί της ουσίας. Η ΔΕΗ, όμως, αντιδρώντας  ζήτησε την ανάκληση της πρώτης απόφασης ασφαλιστικών μέτρων ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, το οποίο δέχθηκε ex nunc το αίτημά της με την απόφαση 72/2008 του Μαρτίου 2008. Ως εκ τούτου, το προτιμησιακό τιμολόγιο ίσχυσε κατά τη διάρκεια της πρώτης απόφασης ασφαλιστικών μέτρων και της δεύτερης απόφασης ασφαλιστικών μέτρων.(επίμαχο χρονικό διάστημα)

Η συγκεκριμένη απόφαση αναφέρεται σε προσφυγή ακύρωσης της εταιρείας Αλουμίνιον της Ελλάδος ΒΕΑΕ,   με αίτημα ακύρωση της απόφασης 2012/339/ΕΕ της Επιτροπής, σχετικά με την κρατική ενίσχυση αριθ. SA.26117 – C 2/2010 (πρώην NN 62/2009) που εφάρμοσε η Ελλάδα υπέρ της Αλουμίνιον της Ελλάδος ΑΕ.  Σύμφωνα με το άρθρο 1 της προσβαλλόμενης απόφασης, η Επιτροπή έκρινε ότι η Ελληνική Δημοκρατία είχε παρανόμως χορηγήσει στην ΑτΕ κρατική ενίσχυση ύψους 17,4 εκατομμυρίων ευρώ μέσω της εφαρμογής του προτιμησιακού τιμολογίου κατά το επίμαχο χρονικό διάστημα, ήτοι από τον Ιανουάριο του 2007 έως τον Μάρτιο του 2008, κατά παράβαση του άρθρου 108, παράγραφος 3 ΣΛΕΕ.

Στο πλαίσιο της προσφυγής η εταιρεία προέβαλε δέκα λόγους σχετικά με τον χαρακτηρισμό του επίμαχου μέτρου ως νέας ενίσχυσης, τον χαρακτηρισμό του προτιμησιακού τιμολογίου ως κρατικής ενίσχυσης και της επιβολής υποχρέωσης ανάκτησης.

Μεταξύ άλλων η προσφεύγουσα εταιρεία υποστήριξε ότι το προτιμησιακό τιμολόγιο δεν συνιστούσε πλεονέκτημα σύμφωνα με το άρθρο 107 παρ. 1

Το ΔΕΕ διαπίστωσε ότι για την έννοια της κρατικής ενίσχυσης πρέπει να πληρούνται οι παρακάτω προϋποθέσεις: Πρώτον, πρέπει να πρόκειται για παρέμβαση του κράτους ή για παρέμβαση μέσω κρατικών πόρων. Δεύτερον, η παρέμβαση πρέπει να είναι ικανή να επηρεάσει το εμπόριο μεταξύ Κρατών-μελών. Τρίτον, πρέπει να παρέχει πλεονέκτημα στον λήπτη της, διά της ευνοϊκής μεταχείρισης ορισμένων επιχειρήσεων ή ορισμένων κλάδων παραγωγής. Τέταρτον, πρέπει να νοθεύει ή να απειλεί να νοθεύσει τον ανταγωνισμό.

Εν συνεχεία το ΔΕΕ διαπίστωσε ότι το προτιμησιακό τιμολόγιο ηλεκτρικής ενέργειας δύναται να συνιστά κρατική ενίσχυση ενώ μπορεί να δικαιολογηθεί αντικειμενικά από οικονομικούς λόγους. Ωστόσο, δεν αποτελεί έργο της Επιτροπής να εξετάσει αυτεπαγγέλτως τη συνδρομή τέτοιων δικαιολογητικών λόγων, εφόσον έχει διαπιστώσει την ύπαρξη πλεονεκτήματος, διότι η απόδειξη της συνδρομής τέτοιων λόγων εναπόκειται στο οικείο Κράτος-μέλος, εάν αυτό προτίθεται να αμφισβητήσει την εκτίμηση της Επιτροπής ως προς την ύπαρξη ενίσχυσης.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ΔΕΕ κατέληξε ότι η Ελληνική Δημοκρατία δεν προέβαλε κανένα σχετικό επιχείρημα και απέρριψε το συγκεκριμένο λόγο της προσφυγής

Καταληκτικά το ΔΕΕ απέρριψε την προσφυγή της εταιρείας μη δεχόμενο κανένα από τους προβαλλόμενους λόγους της προσφυγής.